102. Sure Hangisidir? Bir Arayışın Hikayesi
Kayseri’nin sokaklarında akşam güneşi batarken, bir kafede yalnız başıma oturuyordum. Elimdeki defteri karıştırırken birden bir soru takıldı kafama: 102. sure hangisidir? Neden böyle bir şey düşündüm, bilmiyorum. Ama o an içimde bir boşluk oluştu, sanki kaybolmuş bir parça arıyormuşum gibi hissettim. Defterimin sayfalarında gezinirken, her kelimeye biraz daha bağlandım. Her satırda, kendimi biraz daha fazla buluyordum. Ve birden, o sorunun peşinden gitmeye karar verdim. 102. sure neydi? Ve bu soruyu sorarken aslında kendimi neye arıyordum?
Bir Günün Ardında Soru ve Sessizlik
Bir günün sonunda, her şeyin hızla geçmesiyle, insan bazen durup düşündüğünde, bir şeyin eksik olduğunu hissediyor. O an, sanki hayatta bir şeyleri yanlış yapmışım gibi gelmişti. Bir adım ileri, iki adım geri… Her gün tekrarlanan rutinler ve soruların cevapsız kalması. Her şeyin aynı şekilde devam etmesi, ama bir yandan da bir eksiklik hissetmek… Belki de bu yüzden o soruyu sordum: 102. sure hangisidir? Belki de bu soru, bir kaybolmuşluğun simgesiydi. Kafamın içinde o kadar çok soru vardı ki, bazen hangi birini çözmeye çalışacağımı bile bilemiyordum. Ve belki de bu, kaybolduğumu fark ettiğim bir anıydı.
102. Sure: “Tahrim” ve Yıkık Bir Umut
Bir süre sonra, telefonuma “102. sure” diye yazıp internete baktım ve karşımda “Tahrim” suresi çıktı. Tahrim, kelime anlamıyla “haram kılmak” demekti. İlk başta şaşırdım. Yani, gerçekten de o kadar anlam yüklü bir soru sordum mu? Bunu düşündükçe, bir yandan bir huzursuzluk hissi kapladı içimi. İçimden, “Bu sure mi? Bu kadar basit mi?” diye geçirdim. Ama sonra düşündüm, belki de hayatta bazen basit şeyler en çok düşündüren şeyler oluyordu.
Tahrim suresi, Allah’ın emirlerine uymayanları ve kalpleri kararmış olanları anlatıyordu. Beni biraz düşündürdü, çünkü hayatımda sürekli hayal kırıklığına uğradığım anlar olmuştu. Ve belki de o hayal kırıklıkları, Tahrim’in anlattığı gibi, insanın kendi nefsine karşı zaaflarını kabul etmesiyle ilgili bir şeydi. Kendime bir soru sordum: “Gerçekten hayatta kaç kez kalbimi kırdım ve sonrasında yine aynı hatayı yaptım?” Bu soru, bir yerde beni biraz irkildi. Belki de uzun zamandır sadece dışarıyı suçluyordum ama en büyük zaaflarım aslında içimdeydi.
Bir Söz ve Bir Duygu
Bu sureyi okurken, içimde tuhaf bir huzursuzluk hissettim. Belki de 102. sureyi öğrenmemin sebebi, içimdeki eksik parça ile ilgiliydi. İçimi açmaya çalıştım ama sanki her defasında biraz daha kayboluyordum. Kalbimde bir şeyler eksikti ama bu eksiklik, tam olarak neydi? İnsan bazen bir şeyleri kaybederken, farkına varamıyor. İşte o eksik olan parça, belki de hayal kırıklıklarının, umutların ya da hataların bir birleşimiydi.
Bir yandan da kendime şunu söyledim: “Hayat, hata yapmakla dolu, ama bu hatalar seni şekillendiriyor.” Tahrim, insanın kendisini ne kadar doğru yolda bulması gerektiğini anlatıyor gibiydi. Belki de hayatıma giren her zorluk, beni daha iyi bir insan yapmak için var. Hani bazen insan, birini kaybettikten sonra, gerçek anlamda kimin olduğunu anlayabiliyor ya, işte belki de ben de bu soruyu sormakla aslında bir şeyleri kaybetmeye başlamıştım. Ama bu kayıplar, bana bir şeyler öğretmeye başlamıştı.
Bir Umut, Bir Şans Daha
Sonunda, sorumun cevabını bulmak beni biraz rahatlatmıştı. Ama daha da önemlisi, o an fark ettiğim şeydi: İçimdeki boşluğu, sadece bir bilgiyle doldurmak değil, anlamaya çalışmak gerekiyordu. 102. sureyi öğrendikten sonra, hayatımda yanlış giden şeyleri kabul etmeye başladım. Belki de insan, önce kendini kaybetmeli, sonra bulmalıydı. Ve belki de bu kayıplar, bir şekilde bir umut taşır. O zaman, hayatın anlamını daha iyi bir şekilde kavrayabilirdim.
O gün, akşam Kayseri sokaklarında yürürken, 102. sureye dair düşündüklerim aklımda yankı yapıyordu. Bir soru sormak, her zaman bir cevap bulmayı gerektirmez. Bazen, sadece aramak ve o yolculukta ilerlemek gerek. Kendimizi keşfetmek, öğrenmek ve en önemlisi, kaybettiklerimizle barışmak… Belki de bu, hayatın en güzel yönüydü.